ในช่วงที่โควิด-19 แพร่ระบาด มีผลกระทบต่อจำนวนผู้เข้าร่วมกีฬาอย่างมาก แต่ตอนนี้ตัวเลขเริ่มกลับมาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง
ในขณะที่ฤดูกาลบาสเก็ตบอลหญิงระดับมัธยมปลายในโอคานากันกำลังจะเริ่มขึ้น โค้ชหลายคนยังคงรู้สึกถึงผลกระทบที่ยาวนานจากโควิด-19 ต่อกีฬานี้
สำหรับโค้ชทีมบาสเก็ตบอลหญิงระดับอาวุโสของทีม OKM Huskies เมแกน ฟอสต์ จำนวนผู้เข้าร่วมที่ลดลงเป็นสิ่งที่เห็นได้ชัด
“พวกเขาหลายคนเปลี่ยนไปเล่นวอลเลย์บอลหลังจากโควิด” ฟอสต์กล่าว “คุณยังสามารถเห็นผลกระทบจากนั้น แม้เวลาจะผ่านไปสี่ปีแล้วก็ตาม เช่น ในการคัดเลือกทีมรุ่นน้อง มีเด็กผู้หญิงประมาณ 40 คนสำหรับวอลเลย์บอล แต่บาสเก็ตบอลมีเพียง 20 คนเท่านั้น”
ฟอสต์เคยมีผลงานที่โดดเด่นในช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ก่อนที่จะหันมาสู่การเป็นโค้ชเมื่อ 19 ปีก่อน
“ฉันคิดว่าวอลเลย์บอลเข้าเล่นง่ายกว่า เพราะไม่มีการปะทะกันมากนัก” ฟอสต์อธิบาย “ส่วนบาสเก็ตบอลมีการปะทะทางกายภาพ ซึ่งอาจเป็นเหตุผลหนึ่ง และจากมุมมองของฉันเอง ฉันคิดว่าวอลเลย์บอลใช้พลังงานน้อยกว่า เลยไม่เหนื่อยเท่ากับบาสเก็ตบอล”
ปีเตอร์ กัวราสซี โค้ชทีมบาสเก็ตบอลหญิงระดับอาวุโสของโรงเรียนมัธยมเคโลว์นา เห็นด้วยกับฟอสต์ว่า ตั้งแต่โควิด-19 เขาเห็นการลดลงของจำนวนผู้เล่นที่มาคัดเลือกอย่างมาก
“ก่อนโควิด-19 มีนักกีฬาหลายคนเริ่มลองเล่นบาสเก็ตบอลเพื่อดูว่าพวกเขาชอบหรือไม่” กัวราสซีกล่าว “แต่เมื่อโควิด-19 มาถึง มันทำให้พื้นฐานเหล่านั้นหายไป นักกีฬาที่อายุน้อยและสามารถพัฒนาได้ทุกปีหายไป เราเหลือแค่นักกีฬาที่จริงจังที่จะเล่นบาสเก็ตบอลไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
เดฟ เตรอเทราล์ต โค้ชทีมบาสเก็ตบอลหญิงของโรงเรียนมัธยมเวอร์นอน กล่าวเสริมว่า การขาดพื้นที่ในโรงยิมระหว่างโควิด-19 เป็นอุปสรรคใหญ่ในการกลับมาของผู้เข้าร่วมหลังจากการระบาดสิ้นสุดลง
“ผมยังคงเป็นโค้ชตลอดช่วงโควิด-19 และใช้เวลาในโรงยิมกับเด็กๆ มากขึ้น เพราะพวกเขาไม่มีอะไรทำ” เขากล่าว “มันไม่ได้เกี่ยวกับบาสเก็ตบอลด้วยซ้ำ เราโชคดีที่ยังได้ฝึกซ้อม ผมรู้ว่ามีหลายโรงเรียนที่ไม่ได้ทำอะไรเลย และนั่นทำให้เด็กๆ ไม่มีอะไรทำ”
เตรอเทราล์ตกล่าวต่อว่า เมื่อการระบาดสิ้นสุดลง มีบางโปรแกรมที่แข็งแกร่งมาก เพราะพวกเขาใช้เวลามากในโรงยิม
“สำหรับคนที่ไม่ได้ใช้เวลาในโรงยิม เด็กๆ หลายคนก็ไปหากิจกรรมอื่นทำแทน”
**การพัฒนาทักษะ**
แม้ว่าจะมีปัญหาเรื่องจำนวนผู้เข้าร่วม แต่ระดับทักษะของผู้เล่นและเกมกลับไม่เคยสูงเท่านี้มาก่อน
กัวราสซีกล่าวว่า โดยรวมแล้ว ผู้เล่นมีทักษะมากขึ้นในทุกตำแหน่ง และเหตุผลหนึ่งคือ นักกีฬาบาสเก็ตบอลระดับสูงส่วนใหญ่เล่นกีฬานี้ตลอดทั้งปี
เตรอเทราล์ต ที่เป็นโค้ชมามากว่า 35 ปี ได้เห็นเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
“ตอนนี้ ในทีมรุ่นพี่ของผม มีนักเรียนสองคนที่เล่นวอลเลย์บอล ส่วนที่เหลือเป็นนักบาสเก็ตบอลตลอดทั้งปี” เขากล่าว “เด็กๆ ตอนนี้เลือกกีฬาที่พวกเขาถนัดและเชี่ยวชาญ ซึ่งต่างจากในอดีต”
การเล่นกีฬาตลอดทั้งปีมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ซึ่งโค้ชทั้งสามเห็นพ้องกัน
“ฉันคิดว่าบางครั้งเด็กๆ ทำมากเกินไป” ฟอสต์กล่าว “ฉันยังเชื่อในความสำคัญของการเป็นนักกีฬาหลายประเภท และคิดว่าบางครั้งเด็กๆ คิดว่าพอถึงวัยหนึ่ง พวกเขาต้องเลือกเฉพาะกีฬาใดกีฬาหนึ่งเพราะมีภาระผูกพัน”
กัวราสซีรู้สึกว่าบาสเก็ตบอลได้กลายเป็นธุรกิจที่ใช้โมเดลสโมสรและอะคาเดมี เพื่อให้เด็กๆ เล่นตลอดปี
“บางครั้งเมื่อคุณมีนักกีฬาหลายประเภทที่มาเล่นบาสเก็ตบอล คุณจะเห็นทักษะจากกีฬาอื่นๆ ที่พวกเขาเล่น และมันก็แค่เรื่องของเวลาในการฝึกทักษะบาสเก็ตบอล” เขากล่าว “แต่น่าเสียดายที่มีแรงกดดันจากธุรกิจในวงการบาสเก็ตบอลให้นักกีฬาอยู่ในเกมตลอดเวลา”
อย่างไรก็ตาม การมีโอกาสเล่นมากขึ้นก็อาจนำไปสู่การบาดเจ็บมากขึ้น เพราะนักกีฬาใช้กล้ามเนื้อชุดเดิมซ้ำๆ เตรอเทราล์ตได้เห็นเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
“เมื่อเด็กๆ เล่นกีฬาหลายประเภท พวกเขาใช้ส่วนต่างๆ ของร่างกายที่แตกต่างกัน ซึ่งผมคิดว่าเป็นสิ่งที่ดี” เขากล่าว
“ตอนนี้มีแรงกดดันให้เราฝึกซ้อมและใช้ทักษะเดิมๆ ตลอดเวลา ผมมีเด็กผู้หญิงสามหรือสี่คนที่ฝึกบาสเก็ตบอลด้วยตัวเองหกวันต่อสัปดาห์ พวกเธอยกน้ำหนัก ยิงลูก หรือฝึกทักษะต่างๆ พวกเธอทุ่มเทอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งในอดีตเราไม่เคยเห็นแบบนี้ เพราะเด็กๆ เล่นกีฬาหลายประเภท ดังนั้นนี่คือข้อดี”
**ระดับมหาวิทยาลัย**
ในระดับมหาวิทยาลัย โค้ชทีมบาสเก็ตบอลหญิงของ UBC Okanagan ฮีต บ็อบบี้ มิตเชล ยอมรับว่าการระบาดของโควิด-19 ส่งผลกระทบต่อคุณภาพการเล่นในกีฬาบาสเก็ตบอลหญิง แต่เน้นว่าสถานการณ์ได้กลับมาเป็นปกติและดีขึ้นแล้ว
“ผมคิดว่าผลกระทบจาก Caitlin Clark ช่วยได้มาก” มิตเชลกล่าว “WNBA และบาสเก็ตบอลหญิงในระดับวิทยาลัยเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก การฝึกซ้อมและการเตรียมตัวนอกฤดูกาล นักกีฬาดูวิดีโอและเตรียมตัวมาอย่างดีมากขึ้น”
มิตเชลกล่าวว่า ตอนนี้ 95% ของนักกีฬาที่เข้าร่วมโปรแกรมสามารถเล่นได้ทันทีในแง่ของสมรรถภาพและทักษะ
“ความสนใจที่บาสเก็ตบอลหญิงได้รับในช่วงห้าปีที่ผ่านมาเป็นส่วนสำคัญ และมีเกมให้เข้าถึงได้มากขึ้น ซึ่งช่วยผลักดันให้เกิดการพัฒนาที่ระดับรากฐาน และสำหรับโค้ช นั่นคือสิ่งที่ยอดเยี่ยมเมื่อเห็นนักกีฬาเข้ามาพร้อมที่จะเล่นตั้งแต่แรก”
สำหรับกัวราสซี ฟอสต์ และเตรอเทราล์ต การโค้ชเกมบาสเก็ตบอลหญิงมีความหมายมาก เพราะพวกเขามีลูกสาวเองและต้องการให้ลูกๆ ได้เข้ามามีส่วนร่วมในกีฬา
“ผมมีลูกสาวอยู่ชั้น ป.5 และพยายามส่งเสริมโปรแกรมต่างๆ ในเมืองเพื่อให้เพื่อนๆ ของเธอสนใจในบาสเก็ตบอล” ฟอสต์กล่าว
“มันเป็นกีฬาที่ยากที่จะเริ่มเล่นตั้งแต่เด็ก เพราะมันต้องใช้ทักษะทางเทคนิค เช่น การเลี้ยงลูก การประสานมือและตา ยิ่งถ้าเด็กๆ อายุ 5, 6, 7 ขวบ และต้องยิงลูกเข้าห่วงสูง มันยากกว่าเล่นฟุตบอลเยอะ ฉันหวังว่าเราจะสามารถดึงดูดนักกีฬาได้ตั้งแต่เนิ่นๆ”
เตรอเทราล์ตย้ำถึงความสำคัญของการที่เด็กๆ สามารถดูการแข่งขันบาสเก็ตบอลระดับสูงได้ง่ายขึ้น
“ความจริงที่ว่าลูกๆ ของผมสามารถขับรถไปไม่ไกลเพื่อดูการแข่งขันของ UBC Okanagan และเห็นอดีตผู้เล่นมัธยมปลายลงแข่ง แล้วพูดว่า ‘เฮ้ ฉันก็ทำได้เหมือนกันนะ’ นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด”
