ในช่วงที่โควิด-19 ระบาด การเข้าร่วมในกีฬาบาสเก็ตบอลทั่วโลกลดลงอย่างมาก แต่ตอนนี้ตัวเลขเริ่มกลับมาฟื้นตัวอีกครั้ง
ก่อนฤดูกาลบาสเก็ตบอลหญิงระดับมัธยมปลายในโอคานากันจะเริ่มขึ้น โค้ชจากหลายโรงเรียนยังคงรู้สึกถึงผลกระทบที่ยาวนานจากโควิด-19 ที่มีต่อกีฬานี้
เมแกน ฟอสต์ โค้ชทีมบาสเก็ตบอลหญิงระดับมัธยมปลายของโรงเรียนโอคานากัน มิชชัน (OKM) กล่าวว่า จำนวนผู้เข้าร่วมลดลงอย่างเห็นได้ชัด โดยเด็กๆ หลายคนเปลี่ยนไปเล่นวอลเลย์บอลแทนหลังจากโควิด-19
“พวกเขาหลายคนหันไปเล่นวอลเลย์บอลตั้งแต่โควิด” ฟอสต์กล่าว “คุณยังคงเห็นผลกระทบของมัน แม้จะผ่านมาสี่ปีแล้ว ตัวอย่างเช่น การคัดเลือกนักกีฬาของทีมเยาวชน มีเด็กประมาณ 40 คนมาคัดเลือกวอลเลย์บอล แต่มีเพียง 20 คนที่มาคัดเลือกบาสเก็ตบอล”
ฟอสต์เคยเป็นนักบาสเก็ตบอลระดับมหาวิทยาลัยที่โดดเด่นในช่วงต้นทศวรรษ 2000 ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นโค้ชเมื่อ 19 ปีที่แล้ว
“ฉันคิดว่าวอลเลย์บอลเข้าถึงได้ง่ายกว่า เพราะไม่ต้องสัมผัสทางกายมากนัก” ฟอสต์อธิบาย “ส่วนบาสเก็ตบอลมีการปะทะกันทางร่างกายมากกว่า และอีกอย่างหนึ่ง ฉันคิดว่าวอลเลย์บอลไม่เหนื่อยเท่าบาสเก็ตบอล”
พีท กัวราสซี โค้ชทีมบาสเก็ตบอลหญิงของโรงเรียนเคโลว์นา เซคคันดารี (KSS) เห็นด้วยว่า ตั้งแต่โควิด-19 จำนวนผู้เล่นที่มาคัดเลือกก็ลดลงอย่างมาก
“ก่อนโควิด นักกีฬาหลายคนลองเล่นบาสเก็ตบอลเพื่อดูว่ามันใช่กีฬาที่พวกเขาชอบหรือไม่” กัวราสซีกล่าว “แม้พวกเขาอาจไม่ใช่นักกีฬาระดับสูง แต่พวกเขาก็มีทักษะ เมื่อโควิด-19 มาถึง มันทำให้กลุ่มนักกีฬาพื้นฐานเหล่านี้หายไป เหลือเพียงคนที่รักบาสเก็ตบอลจริงๆ เท่านั้น”
เดฟ เตรอต์ โค้ชทีมบาสเก็ตบอลหญิงของโรงเรียนเวอร์นอน เซคคันดารี (VSS) เสริมว่าปัญหาการขาดพื้นที่ในโรงยิมระหว่างโควิด-19 เป็นอุปสรรคใหญ่ต่อการเข้าร่วมหลังจากการระบาดสิ้นสุดลง
“ฉันยังคงเป็นโค้ชตลอดช่วงเวลานั้น และใช้เวลาในโรงยิมกับเด็กๆ มากขึ้น เพราะพวกเขาไม่มีอะไรทำ” เขากล่าว “มันไม่ใช่แค่เรื่องของบาสเก็ตบอล แต่เพราะไม่มีอะไรอย่างอื่นให้ทำ เราโชคดีที่ยังคงฝึกซ้อมได้”
เตรอต์กล่าวเสริมว่า หลังจากการระบาดสิ้นสุดลง มีโปรแกรมที่แข็งแกร่งมาก เนื่องจากพวกเขาใช้เวลาในโรงยิมมาก แต่สำหรับโรงเรียนที่ไม่ได้ฝึกซ้อมเลย เด็กๆ หลายคนก็หาทางไปทำกิจกรรมอื่นแทน
ทักษะและการพัฒนา
แม้ว่าจะมีปัญหาเรื่องการเข้าร่วม แต่ระดับทักษะของผู้เล่นกลับสูงขึ้นมาก
กัวราสซีกล่าวว่า โดยรวมแล้ว ผู้เล่นบาสเก็ตบอลมีทักษะที่มากขึ้นในทุกตำแหน่ง เหตุผลหลักคือ นักกีฬาบาสเก็ตบอลระดับยอดมักเล่นกีฬานี้ตลอดทั้งปี
เตรอต์ ซึ่งมีประสบการณ์โค้ชมานานกว่า 35 ปีในหลากหลายระดับ ยืนยันว่า ตอนนี้ในทีมของเขามีเด็กสองคนที่เล่นวอลเลย์บอล นอกนั้นเป็นนักบาสเก็ตบอลเต็มเวลา เด็กๆ เริ่มมีความเชี่ยวชาญในกีฬาที่พวกเขาถนัด แตกต่างจากอดีต
การเล่นตลอดปีมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ซึ่งโค้ชทั้งสามคนเห็นตรงกัน
“ฉันคิดว่าบางครั้งเด็กๆ ทำมากเกินไป” ฟอสต์กล่าว “ฉันยังคงเชื่อในคุณค่าของการเล่นหลายกีฬา และคิดว่าเด็กๆ บางคนคิดว่าเมื่อถึงวัยหนึ่ง พวกเขาต้องเลือกกีฬาเดียว เพราะมีข้อผูกพัน”
กัวราสซีรู้สึกว่าบาสเก็ตบอลกำลังเปลี่ยนไปสู่รูปแบบธุรกิจแบบคลับ ซึ่งคลับและสถาบันพยายามให้เด็กๆ ลงทุนเวลาเล่นตลอดทั้งปี
“บางครั้งเมื่อนักกีฬาหลายกีฬาเข้ามาเล่นบาสเก็ตบอล คุณจะเห็นทักษะจากกีฬาอื่นๆ ที่พวกเขาเล่นแล้วนำมาปรับใช้กับบาสเก็ตบอลได้” เขากล่าว “แต่ตอนนี้มีแรงกดดันจากธุรกิจบาสเก็ตบอลที่ต้องการให้นักกีฬาอยู่กับเกมนี้ตลอด”
โอกาสในการเล่นเพิ่มขึ้น อาจนำไปสู่การบาดเจ็บมากขึ้น เนื่องจากนักกีฬาใช้กล้ามเนื้อชุดเดิมซ้ำๆ เตรอต์ได้เห็นปัญหานี้ด้วยตัวเอง
“เมื่อเด็กๆ เล่นกีฬาหลายชนิด พวกเขาต้องใช้ส่วนต่างๆ ของร่างกาย ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี” เขากล่าว
“แต่ตอนนี้เรามีความกดดันให้ฝึกซ้อมและใช้ทักษะเดิมๆ ตลอดเวลา เด็กหลายคนในทีมของฉันฝึกบาสเก็ตบอลเองหกวันต่อสัปดาห์ พวกเขายกน้ำหนัก ยิงลูก หรือฝึกทักษะ พวกเขาทุ่มเทอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งในอดีตฉันไม่เคยเห็นแบบนี้ เพราะเด็กๆ มักจะเล่นหลายกีฬา”
ระดับมหาวิทยาลัย
ในระดับมหาวิทยาลัย บ็อบบี้ มิตเชล โค้ชทีมบาสเก็ตบอลหญิง UBC Okanagan Heat ยอมรับว่า โควิด-19 มีผลกระทบต่อคุณภาพการเล่นของนักบาสเก็ตบอลหญิง แต่สถานการณ์ได้กลับมาดีขึ้นแล้ว
“เอฟเฟกต์ Caitlin Clark ช่วยได้มาก” มิตเชลกล่าว “WNBA และบาสเก็ตบอลวิทยาลัยหญิงเปลี่ยนไปอย่างมาก การฝึกซ้อมและการเตรียมตัวนอกฤดูกาลได้รับการปรับปรุง นักกีฬาดูวิดีโอและเตรียมพร้อมมากขึ้นสำหรับการแข่งขันในระดับ U Sports”
มิตเชลกล่าวว่า ตอนนี้ 95% ของผู้เล่นที่เข้ามาในโปรแกรมของเขามีความพร้อมที่จะลงเล่นทั้งทางด้านสมรรถภาพและทักษะ
“ความสนใจที่เพิ่มขึ้นในบาสเก็ตบอลหญิงในช่วงห้าปีที่ผ่านมา เป็นปัจจัยสำคัญ และเกมที่เข้าถึงได้มากขึ้นช่วยให้เด็กสาวได้แรงบันดาลใจจากนักกีฬาอาชีพและเตรียมตัวพร้อมที่จะเล่นทันที ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีสำหรับโค้ช”
สำหรับกัวราสซี ฟอสต์ และเตรอต์ การโค้ชกีฬาบาสเก็ตบอลหญิงมีความหมายมากขึ้น เพราะพวกเขาต้องการให้ลูกสาวของตัวเองได้เข้าร่วมในเกมนี้ด้วย
“ฉันมีลูกสาวอยู่ชั้นประถมปีที่ 5 และพยายามส่งเสริมโปรแกรมต่างๆ ในเมืองเพื่อให้เพื่อนๆ ของเธอสนใจบาสเก็ตบอล” ฟอสต์กล่าว
“มันเป็นกีฬาที่ยากที่จะเริ่มต้นเมื่อคุณยังเด็ก เพราะมันมีเทคนิคเยอะ เช่น การเลี้ยงลูก การประสานมือและตา และการยิงลูกลงห่วงที่สูงมาก ดังนั้นฉันหวังว่าเราจะสามารถจับนักกีฬาได้ตั้งแต่เริ่มต้น”
เตรอต์สนับสนุนความเห็นของฟอสต์ และอธิบายว่าการที่เด็กๆ สามารถชมการแข่งขันระดับสูงใกล้บ้านเป็นเรื่องที่มีผลกระทบเชิงบวก
“ความจริงที่ว่าลูกๆ ของฉันสามารถขับรถไปแค่ 25 ไมล์เพื่อดู UBC Okanagan แข่ง และเห็นผู้เล่นจากโรงเรียนมัธยมปลาย อาจทำให้พวกเขาคิดว่า ‘ฉันสามารถไปถึงจุดนั้นได้’ นั่นเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มาก”
