ในปี 1975 กรุงเรคยาวิกของไอซ์แลนด์กลายเป็นที่สนใจของคนทั่วโลก เพราะเป็นสถานที่จัดการแข่งขันชิงแชมป์หมากรุกโลกระหว่าง บอริส สปาสกี้ และ บ๊อบบี้ ฟิชเชอร์
ในช่วงสงครามเย็นที่ตึงเครียด การแข่งขันนี้กลายเป็นประเด็นสำคัญ เมื่อชาวอเมริกันผู้กบฏอย่างฟิชเชอร์ต้องเผชิญหน้ากับนักหมากรุกจากสหภาพโซเวียต ซึ่งในเวลานั้น สหภาพโซเวียตถือครองความเป็นใหญ่ในการผลิตแชมป์โลกหมากรุก ฟิชเชอร์ไม่ได้เป็นเพียงนักหมากรุกธรรมดา เขาเป็นอัจฉริยะที่มีปัญหาทางจิตใจบางประการ การคว้าแชมป์ของเขาและการแข่งขันครั้งนี้ได้เปลี่ยนวงการหมากรุกให้กลายเป็นกีฬาระดับโลก จากที่เคยเป็นกิจกรรมโปรดของชาวโซเวียตเท่านั้น
ก่อนที่ฟิชเชอร์จะปรากฏตัว แชมป์โลกหมากรุกตั้งแต่ปี 1948 ถึง 1975 ล้วนพูดภาษารัสเซีย แต่หลังจากฟิชเชอร์คว้าแชมป์ และเขาเลือกที่จะไม่ป้องกันตำแหน่งเนื่องจากปัญหาส่วนตัว ตำแหน่งแชมป์โลกก็กลับไปสู่สหภาพโซเวียตอีกครั้งผ่านอนาโตลี่ คาร์ปอฟ และต่อมาก็คือแกร์รี่ คาสปารอฟ จนกระทั่งในปี 2000 วิศวนนาธาน อานันท์ ได้นำตำแหน่งแชมป์กลับไปยังอินเดีย ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของหมากรุก
แม้ว่าการแข่งขัน FIDE Knock-Out World Championship ที่จัดขึ้นในนิวเดลีและเตหะราน อาจไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็นการชิงแชมป์แบบไร้ข้อกังขา แต่ไม่มีใครกล้าที่จะเรียกอานันท์ว่าเป็นเพียง “แชมป์โลกของ FIDE” อานันท์ยังคงรักษาตำแหน่งแชมป์โลกแบบไร้ข้อกังขาในช่วงปี 2007 ถึง 2013
หลังจากนั้น แม็กนัส คาร์ลเซ่น ได้ครองตำแหน่งแทนอานันท์ และเขายังคงเป็นแชมป์โลกจนกระทั่งเขาตัดสินใจไม่ป้องกันตำแหน่งกับ เอียน เนโพมเนียชชี่ ทำให้ตำแหน่งนี้ตกไปอยู่กับ ติง ลี่เหริน ซึ่งกลายเป็นแชมป์คนใหม่เมื่อปีที่แล้ว
แม้คาร์ลเซ่นจะไม่ใช่แชมป์โลกอีกต่อไป แต่เขายังคงเป็นนักหมากรุกอันดับ 1 ของโลก และเก่งที่สุดในทุกประเภทของเกม ขณะที่ติงอยู่ในอันดับที่ 23 ของโลก และ กุเคศ อยู่ในอันดับที่ 5
แม้ว่าติงจะชนะตำแหน่งแชมป์โลกครั้งล่าสุดในสิงคโปร์ แต่นั่นไม่ได้ทำให้ตำแหน่งแชมป์โลกมีความสำคัญน้อยลง คาร์ลเซ่นได้กล่าวว่าเขาไม่ชอบรูปแบบการแข่งขันนี้หรือการต้องเตรียมตัวล่วงหน้านานหลายเดือน แต่สิ่งนี้เองที่ทำให้การแข่งขันชิงแชมป์โลกเป็นหนึ่งในกิจกรรมกีฬาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและยากที่สุดในการคว้าชัย และตั้งแต่ปี 1886 มีเพียง 17 คนเท่านั้นที่ได้ครองตำแหน่งแชมป์โลกหมากรุก
